عوامل کندی سرعت توسعه و پیشرفت کشور ما چیست؟ – مهندس بهرام حبیبی

به طور قطع برای توسعه هر کشوری عوامل بسیاری وجود دارد که بسته به شرایط فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی آن کشور می تواند مورد بررسی قرار گیرد. در کشور ما نیز دلایل بسیاری برای کند شدن توسعه و پیشرفت نسبت به سایر کشورهای جهان و حتی همسایگان وجود دارد که در این زمینه به ذکر چند مورد از آنها اکتفا می کنیم :

مهمترین عامل پیشرفت و توسعه هر کشوری از جمله کشور عزیزمان ایران، منابع انسانی آن کشور است که اصلی ترین عامل رشد کشور می باشد. دانشمندان ثروت هر کشوری را به سه دسته کلی تقسیم می کنند که عبارتند از :

• منابع طبیعی مثل معادن – نفت – گاز – زمین های قابل کشاورزی و …
• منابع صنعتی مثل کارخانجات و ماشین آلات صنعتی و سوله ها و ساختمان های صنعتی
• منابع انسانی

ترکیب این دارائی ها در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه و توسعه نیافته جالب توجه است . در کشورهای توسعه یافته 70% از ثروت آنان را منابع انسانی تشکیل می دهد و تنها 30% از ثروت آنان، مربوط به منابع طبیعی و صنعتی است. این در حالی هست که درکشورهای در حال توسعه، کمتر از 30% و 70% از ثروت آنان را منابع طبیعی و صنعتی تشکیل می دهد. شاید به همین علت است که اتیوپی با 54 میلیون گاو شیری و سودان 42 میلیون گـاو شیری جزء کشورهای فقیر هستند و هلند با 11 میلیون گاو شیری لبنیات نیمی از جهان را تامین می کند. به نظر می رسد عقب ماندگی کشورهای در حال توسعه مربوط به تعداد گاوهای شیریشان نیست بلکه آنچه که باعث کند شدن رشد و توسعه آنان گردیده است گاوهایی است که اقتصاد این کشورها را اداره می کنند بنابراین آنچه از مطالب بالا دریافت می شود این است که مدیران اقتصادی هر کشوری نقش به سزایی در رشد و توسعه آن کشور دارند. حال باید وضعیت منابع انسانی، طبیعی و صنعتی کشورمان را بررسی نمائیم.

در هر جامعه ای مخصوصاً در کشور ما مردم به کارهای مختلفی مشغول هستند مثلا برخی کارگر – برخی راننده برخی مهندس – دکتر و یا معلم و قاضی و انواع مشاغل دیگر مشغول به کار هستند گروهی هم به نام روشنفکر یا اندیشمند و عاقل وجود دارند که انگلیسی ها به آنها انتلکتوئل های فکری جامعه می گویند به عبارت دیگر این گروه متفکر و اندیشمند کسانی هستند که در اندیشه انتقادی – اندیشه – پژوهش و اندیشه بشری در خصوص واقعیات جامعه درگیر هستند و هدفشان توسعه و پیشرفت جامعه از طریق ارائه راه کارهایی برای رفع و حل مشکلات اقتصادی کشور هستند. این افراد به صورت مستقیم وظیفه رشد و پیشرفت جامعه را بعهده دارند. هر کشوری که به این قشر از جامعه توجه خاصی داشته باشد مطمئناً رشد اقتصادی خوبی را تجربه خواهد کرد و هرکس از این گروه غافل شود به رشد و توسعه دلخواه نخواهد رسید. حال باید دید کشور ما با این قشر از جامعه خود چگونه رفتار کرده است ؟ بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ایران اکثر این افراد که دارای کارخانجات بزرگ و سرمایه دارهای اصل کشور بودند از کشور یا فرار کردند و یا ماندند و اعدام شدند تقریبا در ده سال اول بعد از پیروزی انقلاب اسلامی واژه کارخانه دار و سرمایه دار مصادف با یک جماعت زالو صفت و خونخوار بوده است طبیعی است که در جنین فضایی هیچ آدم عاقلی حاضر نیست وظیفه رشد و توسعه جامعه را به عهده بگیرد. تقریبا تا آخر دهه شصت وضعیت کشور همینگونه بود و کسی به رشد و توسعه فکر نمیکرد و کشور عملا درگیر جنگ بود. در دهه هفتاد و هشتاد فقر و بیکاری چهره زشت خود را نمایان کرد و جامعه انقلابی کشور کم کم متوجه شدند که این گروه نیز برای رفع نیازهای کشور لازم است از نگاه سرمایه دار خونخوار و زالو صفت کم کم جای خود را به سرمایه گذار تغییر داد. در دهه نود به بعد وقتی شدت فقر و بیکاری رو به افزایش رفت نام این افراد سرمایه گذار، به کارآفرین تغییر کرد و این گروه از جامعه مورد توجه مردم و مسئولین قرار گرفتند تا در منطقه آنان سرمایه گذاری نمایند و مشکل فقر و بیکاری را حل نمایند. تقریباً از اول انقلاب تا امروز در کشور ما سازگاری بنا شده است که این افراد را به کشورهای دیگر سوق دهد.

امروزه بر هیچکس پوشیده نیست که ایران عزیزمان در از دست دادن سرمایه های انسانی خود در جهان مقام اول را دارد در کشور ما انواع و اقسام آزمون های کنکور و المپیادها برگزار می شود تا نفرات برتر آن شناسایی و توسط کشورهای خارجی جذب شوند از طرف دیگر شرایط را به گونه ای برای افراد توانمند فراهم کرده اند که اصلاٌ احساس امنیت و امید به پیشرفت در زندگی خود احساس نمی کنند و همین امر باعث مهاجرت قشر تحصیل کرده ایران شده است گویی دست هایی در کار است تا شرایط کشور را به گونه ای فراهم کنند که این افراد امکان زندگی، توسعه و پیشرفت و آرامش را در کشور نداشته باشند تا جذب کشورهای دیگر شوند. این شرایط از عدم توازن حقوق و دستمزد در کشور ایران نسبت به سایر کشورها تا امنیت اقتصادی و اجتماعی و انواع آزادی های اجتماعی و به طور کلی عدم توجه به این قشر جامعه که موتور محرک توسعه و پیشرفت هر کشوری محسوب می شوند، باعث شده است که در سالهای اخیر مهمترین نیروهای این کشور و در واقع اصلی ترین سرمایه های انسانی ایران، مجبور به مهاجرت از کشور شوند اکثر آنها با چشمانی اشکبار و دلی پر از خون کشور خود را ترک می کنند به امید آنکه روزی شرایط کشور تغییر کند و بتوانند دوباره برگردنند .