ایجاد سازمانهای منطقهای و بینالمللی مانند «شانگهای» و «بریکس» از نگاه سیاستگذاران ایرانی دربردارنده فرصتهایی متعدد در سیاست و روابط خارجی جمهوری اسلامی ایران بوده است. از سوی دیگر سازمانهایی نیز شکل گرفته که بیشتر با نگاه تردید و حتی تهدید به آنها نگریسته میشود. سازمان دولتهای ترک، نهادی است که «مهدی عارفزاده» و همکارانش در کتابی با همین عنوان [۱]